rennen door de straat

We rennen door de straten, steeds veder en veder van het begin waar ik je leerde kennen. Ieder onze eigen kant op. We rennen en rennen en soms vangen we een glimp van elkaar op. Je kijkt me aan en lacht ik lach terug en we rennen door. Steeds verder en verder. Ik kan me niet voorstellen dat we ooit door dezelfde straat rennen. Samen zolang mogelijk. Ik wil het maar aan het idee kan ik niet wennen. Wennen aan het idee dat ik verplicht ben net zo snel te rennen als jij. De verplichting dat ik moet blijven rennen. De verplichting dat ik moet blijven lachen. Ik kan niet wennen aan de verplichtingen die er zijn. Ik geniet zo van de momenten dat je maar heel even naar me lacht. De momenten dat ik je maar heel even zie. De momenten waarin je ziet dat het goed is. Goed is dat we elkaar maar heel even zien.